چالش استاندارد محصولات

شاید یکی از مهم‌ترین دلایل عدم توفیق ایران در صادرات محصولات کشاورزی عدم آگاهی از استانداردهای صادراتی است. محصول کشاورزی که به یک کشور صادر می‌شود، علاوه بر استاندارد کشور مبدأ باید استانداردهای کشور مقصد را هم پشت سر بگذارد.

 از قضا در این میان استانداردهای کشور مقصد، اهمیت بیشتری هم دارد. استاندادرهایی که بعضاً سالانه تغییر می‌کنند و بنابراین لازم است گروهی پیش‌تر آن را مطالعه و کشت محصول سال بعد را بر اساس آن‌ها برنامه‌ریزی کنند.

بارها اتفاق افتاده که صادرکنندگانی در ایران محصولاتی را از تولیدکنندگان خریداری کرده‌اند اما هنگام فروش آن در کشورهای مقصد به مشکل برخورده‌اند.

همین چند ماه پیش بود که محموله بزرگی از گوجه فرنگی ایرانی در مرزهای عراق مورد تأیید استاندارد این کشور قرار نگرفت.  این موضوع به‌نظر خیلی ساده است. اینکه کالا با استانداردهای مشخص بازار هدف تولید شود.  دسترسی به این استانداردها در کشورهای مختلف هزینه‌هایی دارد که بخش خصوصی به‌تنهایی قادر به دستیابی به آن نیست. همکاری بین‌بخشی در داخل و حتی تعامل با نهادهای مختلف در کشورهای مختلف و حتی کشورهای ترانزیت بین مبدأ تا مقصد، پیش‌نیاز این دسترسی است.

وقتی یک محصول کشاورزی تولید و آماده صادرات شد، شاید بتوان با سیستم‌های سورتینگ، اندازه آن تعیین کرد اما دیگر نمی‌توان محتوایات داخل آن و مواد معدنی آن را تغییر داد. این همان جایی است که محصولات کشاورزی ایرانی در آزمون استانداردهای کشور مقصد به مشکل برمی‌خورند.

 شما می‌توانید در میان انبوهی از سیب‌هایی که در آذربایجان شرقی و غربی تولید می‌شود، بخش خوب و قابل صادرات را با اندازه و وزن مناسب انتخاب کنید اما دیگر نمی‌توانید میزان نیترات یا کود و مشکلات ژنتیک سیب تولید شد را بر طرف کنید.

این در حالی است که اگر تولیدکننده و صادرکننده از استانداردهای کشور مقصد مطلع باشند، می‌توانند از ابتدای فصل کاشت، محصولی با آن استانداردها را تولید کنند و دیگر نگران مسئله استاندارد نباشند.

فقدان کشاورزی صادرات‌محور

اما حتی پیش‌تر از آنکه مسئله صادرات محصولات کشاورزی در ایران به گلوگاه استاندارد برسد هم چالش‌های زیادی در مسیر وجود دارد. مهم‌ترینش شاید این باشد که اساساً کشاوزی در ایران صادرات‌محور نیست بلکه معیشت‌محور است.

در واقع یک نظام یکپارچه و هماهنگی در کشاورزی ایرانی وجود ندارد تا کیفیت محصولات را بررسی کند. از تعیین نوع و گونه کشت تا کیفیت بذر و سمپاشی و هزاران گزینه ریز و درشت دیگر که در تعیین محصول نهایی مؤثر هستند.

نبود همین وحدت رویه موجب می‌شود تا مثلاً در یک استان چندین و چند گونه مختلف گوجه‌‌فرنگی تولید شود. حالا تصور کنید یک صادرکننده بخواهد از گلخانه‌های استان مازندران برای بازاری چون روسیه گوجه‌فرنگی جمع‌آوری و ارسال کند.

 تقریباً کار صادر کردن آن بی‌نتیجه خواهد بود چون جمع‌آوری گونه‌های مختلف گوجه‌فرنگی با شرایط مختلف و متفاوت قطعاً در آزمون استاندارد کشور مقصد رد خواهد شد.

 در حالی که ساده می‌توان با ایجاد یک سیستم هماهنگ و یکپارچه و در اختیار قرار دادن بذرهای یکسان و تعیین شرایط پرورش استاندارد، محصولات یک استان را برای بازاری جهانی مهیا کرد.

از آنجا که این نظام هماهنگ در کشاورزی ما وجود ندارد، اغلب باغ‌داران و کشاورزان تنها برای تأمین معیشت خود دست به تولید محصول می‌زنند و برایشان چندان فرقی ندارد که این محصول در چه بازاری فروخته می‌شود.

آتاویتا با آخرین تکنولوژی روز گلخانه های شیشه ای در دنیا اقدام به تولید و صادرات انواع گوجه فرنگی و فلفل دلمه ای با استاندارهای جهانی کرده است.

برای خرید عمده گوجه فرنگی آتاویتا دارای نشان حد مجاز آلاینده با ما تماس بگیرید.