021-22256003
info@atavita.com
اشتراک گذاری
سال‌هاست که در ایران بر گسترش اقتصاد بدون نفت، ایجاد اشتغال و درآمدزایی از آن و همچنین ارزآوری از طریق صادرات غیرنفتی تأکید می‌شود. در سخنرانی‌های مقام‌‌ها و مسئولان رده‌بالای کشوری، هر ساله به این مسئله اشاره می‌شود که اقتصاد ایران باید از اتکای خود به درآمدهای نفتی بکاهد و به سمت استقلال از نفت برود. یکی از مهمترین منابع درآمدزایی در ایران صادرات محصولات کشاورزی است.
مسئله‌ای که اگرچه مسئولان در عمل سعی می‌کردند به آن پایبند باشند، همیشه به دلیل وابستگی شدید به درآمد راحت و بی‌دردسر نفت از درگیری با چالش‌هایش پرهیز داشتند.
در چهار سال گذشته که با شدت گرفتن تحریم‌ها علیه ایران، فروش نفت به طرز بی‌سابقه‌ای کاهش پیدا کرد، اهمیت این مسئله بیش از پیش نمایان شده است. با این حال چون در همه این سال‌ها کارهای زیرساختی آنچنانی برای تولید و صادرات محصولات غیرنفتی صورت نگرفته، لاجرم قرار گرفتن در موقعیت اجباری، چالش‌های فروانی را برای تولیدکنندگان و صادرکنندگان ایجاد کرده است.
حتی اگر در نظر بگیریم که ایران در تولید برخی محصولات که به تکنولوژی پیشرفته‌تر احتیاج دارند، ناتوان باشد، باز هم این سؤال پدید می‌آید که چرا در عرصه‌هایی مثل کشاورزی نتوانسته جایگاه مهمی برای خود ایجاد کند.
کشورهای همسایه ایران در شمال جنوب به دلیل اقلیم خاص و کیفیت آب و خاکشان در زمره بزرگ‌ترین واردکنندگان محصولات کشاورزی هستند ولی ایران سهم چندانی از بازار آن‌ها در اختیار ندارد.
کشوری که توانایی تولید محصولات کشاورزی بیش از نیاز داخلی را دارد و به راحتی می‌تواند با تأمین محصولات بازار کشورهایی مثل روسیه یا حاشیه‌نشین‌های خلیج فارس، درآمد قابل توجه ارزی از این محل داشته باشد. بازی دو سر بردی برای ایران به عنوان صادرکننده و کشورهای همسایه به عنوان واردکننده محصولی با هزینه کمتر از کشور همسایه.
با این حال، همچنان ایران جایگاه قابل توجهی در بازار صادرات محصولات کشاورزی ندارد. سوال این است که چرا ایران توانایی تصاحب بازار همسایگانش را ندارد؟
شاید یکی از مهمترین دلایل عدم توفیق ایران در صادرات محصولات کشاورزی عدم آگاهی از استانداردهای صادراتی است. محصول کشاورزی که به یک کشور صادر می‌شود، علاوه بر استاندارد کشور مبدأ باید استانداردهای کشور مقصد را هم پشت سر بگذارد.
از قضا در این میان استانداردهای کشور مقصد، اهمیت بیشتری هم دارد. استاندادرهایی که بعضاً سالانه تغییر می‌کنند و بنابراین لازم است گروهی پیش‌تر آن را مطالعه و کشت محصول سال بعد را بر اساس آن‌ها برنامه‌ریزی کنند.
بارها اتفاق افتاده که صادرکنندگانی در ایران محصولاتی را از تولیدکنندگان خریداری کرده‌اند اما هنگام فروش آن در کشورهای مقصد به مشکل برخورده‌اند.
همین چند ماه پیش بود که محموله بزرگی از گوجه فرنگی ایرانی در مرزهای عراق مورد تأیید استاندارد این کشور قرار نگرفت. این موضوع به‌نظر خیلی ساده است. اینکه کالا با استانداردهای مشخص بازار هدف تولید شود. دسترسی به این استانداردها در کشورهای مختلف هزینه‌هایی دارد که بخش خصوصی به‌تنهایی قادر به دستیابی به آن نیست. همکاری بین‌بخشی در داخل و حتی تعامل با نهادهای مختلف در کشورهای مختلف و حتی کشورهای ترانزیت بین مبدأ تا مقصد، پیش‌نیاز این دسترسی است.
وقتی یک محصول کشاورزی تولید و آماده صادرات شد، شاید بتوان با سیستم‌های سورتینگ، اندازه آن تعیین کرد اما دیگر نمی‌توان محتوایات داخل آن و مواد معدنی آن را تغییر داد. این همان جایی است که محصولات کشاورزی ایرانی در آزمون استانداردهای کشور مقصد به مشکل برمی‌خورند.
شما می‌توانید در میان انبوهی از سیب‌هایی که در آذربایجان شرقی و غربی تولید می‌شود، بخش خوب و قابل صادرات را با اندازه و وزن مناسب انتخاب کنید اما دیگر نمی‌توانید میزان نیترات یا کود و مشکلات ژنتیک سیب تولید شد را بر طرف کنید.
این در حالی است که اگر تولیدکننده و صادرکننده از استانداردهای کشور مقصد مطلع باشند، می‌توانند از ابتدای فصل کاشت، محصولی با آن استانداردها را تولید کنند و دیگر نگران مسئله استاندارد نباشند.
اما حتی پیش‌تر از آنکه مسئله صادرات محصولات کشاورزی در ایران به گلوگاه استاندارد برسد هم چالش‌های زیادی در مسیر وجود دارد. مهم‌ترینش شاید این باشد که اساساً کشاوزی در ایران صادرات‌محور نیست بلکه معیشت‌محور است.
در واقع یک نظام یکپارچه و هماهنگی در کشاورزی ایرانی وجود ندارد تا کیفیت محصولات را بررسی کند. از تعیین نوع و گونه کشت تا کیفیت بذر و سمپاشی و هزاران گزینه ریز و درشت دیگر که در تعیین محصول نهایی مؤثر هستند.
نبود همین وحدت رویه موجب می‌شود تا مثلاً در یک استان چندین و چند گونه مختلف گوجهفرنگی تولید شود. حالا تصور کنید یک صادرکننده بخواهد از گلخانه‌های استان مازندران برای بازاری چون روسیه گوجهفرنگی جمع‌آوری و ارسال کند.
تقریباً کار صادر کردن آن بی‌نتیجه خواهد بود چون جمع‌آوری گونه‌های مختلف گوجهفرنگی با شرایط مختلف و متفاوت قطعاً در آزمون استاندارد کشور مقصد رد خواهد شد.
در حالی که ساده می‌توان با ایجاد یک سیستم هماهنگ و یکپارچه و در اختیار قرار دادن بذرهای یکسان و تعیین شرایط پرورش استاندارد، محصولات یک استان را برای بازاری جهانی مهیا کرد.
از آنجا که این نظام هماهنگ در کشاورزی ما وجود ندارد، اغلب باغ‌داران و کشاورزان تنها برای تأمین معیشت خود دست به تولید محصول می‌زنند و برایشان چندان فرقی ندارد که این محصول در چه بازاری فروخته می‌شود.
آتاویتا با آخرین تکنولوژی روز گلخانه های شیشه ای در دنیا اقدام به تولید و صادرات انواع گوجه فرنگی و فلفل دلمه ای با استاندارهای جهانی کرده است.
برای خرید عمده گوجه فرنگی آتاویتا دارای نشان حد مجاز آلاینده با ما تماس بگیرید.
مطالب مرتبط
تبلور فناوری ایرانی در کشاورزی هوشمند و پایدار
مطالعه 1 دقیقه
5 اشتباه رایج در کشت هیدروپونیک و راه‌های جلوگیری از آن‌ها
کشت هیدروپونیک به عنوان یکی از روش‌های مدرن و کارآمد در کشاورزی بدون خاک، به دلیل بهره‌وری بالا، صرفه‌جویی در مصرف آب و کنترل بهتر بر رشد گیاهان، محبوبیت زیادی پیدا کرده است.
تکنیک‌های کاشت بادمجان هیدروپونیک
کاشت بادمجان به روش هیدروپونیک یکی از نوآوری‌های مهم در کشاورزی مدرن است که به دلیل بهره‌وری بالا و کاهش چشمگیر مصرف آب، به‌ویژه در مناطق کم‌آب، محبوبیت زیادی پیدا کرده است.
امتیاز و نظرات کاربران
3 / 5. 8
نظرات (0مورد)